در روزهای پایانی سال ۱۴۰۳، به دلیل کاهش بارندگی، مدیریت نکردن آب‌های سطحی و زیرزمینی و افزایش حفر چاه‌های مجاز و غیرمجاز برای برداشت از آب‌های زیزمینی، اوضاع آب در کشور فاجعه‌بار توصیف شده است.

سد لار با ۱۱ میلیون مترمکعب تنها یک درصد پرشدگی، سد لتیان با هشت میلیون مترمکعب تنها ۱۰ درصد پرشدگی، سد ماملو با ۲۹ میلیون مترمکعب ۱۲ درصد پرشدگی و سد امیرکبیر با ۱۱ میلیون مترمکعب تنها شش درصد پرشدگی دارند.

با تشدید بحران آب و کاهش شدید ذخایر سدهای اطراف پایتخت، احتمال جیره‌بندی آب در تهران قوت گرفت.

کاهش بارندگی، فرسودگی زیرساخت‌های آبی، سیاست‌های خودکفایی در کشاورزی، رشد جمعیت، افزایش مصرف و مشکلات کلان سیاست‌گذاری از مهم‌ترین دلایل بحرانی شدن اوضاع آب در کشور هستند.

این اوضاع که عمدتا در بسیاری از شهرهای کشور وجود داشت، این بار به تهران رسیده است. تا جایی که اوضاع سدهایی که وظیفه تامین آب پایتخت را دارند، اسفناک است.