طرح رتبه بندی؛ قیاسی نادرست بین معلمان و اساتید
طرح رتبه بندی؛ قیاسی نادرست بین معلمان و اساتید
✍️ مژگان باقری، معلم
صفحه اول روزنامه همدلی
? این روزها بحث رتبه بندی معلمان تبدیل به یکی از بحث های داغ بین فرهنگیان و نمایندگان مجلس شده است و معلمین فعال با برگزاری تجمع و نشست های تخصصی با نمایندگان مجلس، به شدت پیگیر اجرایی شدن لایحه رتبه بندی هستند.
? اما آنچه که بحث رتبه بندی را به میان سایر اقشار جامعه و از جمله قشر اساتید دانشگاه کشانده موضوع هم ترازی حقوق معلمان با اساتید است.
بر اساس این لایحه حقوق معلمان باید حداقل ۸۰ درصد حقوق اساتید باشد و بر طبق جدول ارائه شده قرار است عناوین معلم پایه، خبره، ارشد و نخبه به آموزشیار معلم، استادیار معلم، دانشیار معلم و استادیار معلم تغییر کند.
? از نظر نگارنده این لایحه هر چند در ظاهر قصد بهبود وضعیت معیشتی معلمان را دارد اما از اساس بی پایه و غلط است و متاسفانه معلمان، ناآگاهانه اصرار به اجرایی شدن آن دارند.
۱. اولین دلیل مخالفت نگارنده این است که اصولا چرا معلمان باید با اساتید دانشگاه و یا هر قشر دیگری مقایسه شوند؟
حقوق کارمندان تمام سازمان های دولتی باید بر اساس میزان کار آنها و سختی کار و البته با توجه به نرخ تورم در کشور تعیین شود.
در این میان چرا دولت برای معلمان تبعیض قائل شده و افزایش حقوق آن ها را به عناوین خودساخته و بی محتوایی چون آموزشیار معلم و یا استادیار معلم مشروط کرده است؟!
واقعیت این است که با توجه به خط فقر ۱۳ میلیونی، تقریبا تمامی فرهنگیان شاغل و بازنشسته کشور زیر خط فقر قرار دارند.
دولت و مجلس موظفند که فرهنگیان را از زیر خط فقر بیرون بیاورند و لازمه این کار افزایش حقوق معلمان به تناسب میزان تورم کشور است. دولت و مجلس بهتر است به جای گیج کردن معلمان با عناوین بی ارتباط به آموزش و پرورش، به این سوال ساده پاسخ دهند که به جز آموزش و پرورش، کارمندان کدام سازمانی با تحصیلات کارشناسی ارشد و سابقه ۲۷ سال، نصف خط فقر حقوق می گیرند؟!
۲. علاوه بر اینکه پیوند دادن حقوق کارمندان یک سازمان به سازمانی دیگر تا کنون سابقه نداشته است، سوال مهم تری که این میان مطرح می شود این است که این مقایسه چه مبنا و پایه ای دارد؟ درست است که کار معلم و استاد دانشگاه، هر دو تدریس است ولی این تدریس از زمین تا آسمان با یکدیگر متفاوت است.
معلم به دانش آموز درس می دهد یعنی کودک و نوجوان زیر ۱۸ سال که هنوز مراحل رشد جسمی و ذهنی خود را می گذراند، اما استاد به دانشجو درس می دهد که معمولا یک جوان بالای ۲۰ سال است.
اساسا همین واژه های دانش آموز و دانشجو، خود نشان دهنده ی تفاوت عمیق کار معلم و استاد است.
کار اصلی معلم آموزش و پرورش است اما کار اصلی استاد، پژوهش و تالیف.
یک معلم کلاس اول ابتدایی که برای اولین بار شیوه درست مداد در دست گرفتن را به کودک ۷ ساله می آموزد کارش هزاران برابر سخت تر از استادی است که به دانشجویان دوره دکترا درس می دهد.
این معلم ممکن است در طول سی سال خدمت خود حتی یک مقاله یا تالیف هم نداشته باشد اما کار اصلی خود را که باسواد کردن کودکان است به بهترین شکل ممکن انجام دهد.
حال چگونه می توان این معلم را با استادی مقایسه کرد که دهها عنوان مقاله و کتاب تالیف کرده است؟
چه شباهتی بین کار این دو وجود دارد؟
? اخیرا انجمن صنفی هیئت علمی اساتید دانشگاه با انتشار یک بیانیه مخالفت خود را با چسباندن واژه های آموزشیار و استادیار و … به اول واژه معلم ابراز کرده و استدلال کرده اند که چون این عناوین بر اساس تعاریف استاندارد بین المللی و با توجه به تعداد پژوهش های چاپ شده در مجله علمی ISI به اساتید تعلق می گیرد درست نیست که برای معلمان هم از این عناوین استفاده شود.
? ضمن تایید این استدلال باید اضافه کرد که واژه معلمی، خود به تنهایی باارزش ترین واژه دنیاست و نیازی به هیچ پیشوند و پسوندی ندارد و از آنجا که آموزش، به خصوص آموزش کودکان و نوجوانان یکی از سخت ترین مشاغل دنیا محسوب می شود برای افزایش حقوق معلمان به جای مقایسه آنها با اساتید دانشگاه باید به سختی کارشان توجه کرد.
? دولت و مجلس موظفند به جای درانداختن اقشار مختلف جامعه به جان هم، حقوق معلمان را طوری پرداخت کنند که کرامت انسانی آنها حفظ شده و نیازی به پرداختن به شغل دوم و سوم نباشد.
شکی نیست که آموزش، یکی از سخت ترین کارهای دنیاست آنهم آموزش به دانش آموزی که در هر لحظه جسم و روحش در حال رشد و تکامل است. بنابراین مقایسه معلمان با اساتید دانشگاه و وام گرفتن عناوین دانشگاهی برای معلمان منطقاً، اخلاقاً و قانوناً کار شایسته ای نیست.
